Yalan dünyanın, yalancı müdafinleriyiz. Çok sarıldık yalancı dünyaya. Çok sahiplendik herşeyi, herkesi. Belkide uzak duracaktık. Annemize çok bağlanmayacaktık belkide babamıza, belkide bir dostumuza. Sahi ya herkes bir gün gidecekti. Sahiplenince çok seviyor insan. Ah hüsranda olan insan. Ne de çabuk kandın buralara. Sen mi yarattın? Senin mi sandın sevdiklerin? Herşey istediğin gibi mi olur sandın? Yanıldın..
Çok sahiplenmezsek çokta üzülmeyiz. Kuşların kafese ihtiyacı yoktur. İnsanlarında insanlara. Bugün bunu da anlamış oldum. Herkesin, herkesten ziyade bir kişiye ihtiyacı var imiş, Oda Rabbi.
Bir onu sahiplenemedik yani en azından ben sahiplenemedim. Ki sahiplenseydim şuan bir çöplük olmazdı bedenim. Benliğim riya ve kibirden boğulmazdı belkide.
Samimi olurdum,olurduk mesela.
Herşeye herkese samimi olmaktır insan olmak. Arkadan konuşmak değil, arkadan konuştuğumuzun önüne gülmek değildi samimiyet.
Samimiyet, herşeyi Allah için sevmekti..
Nefsimizi koyduğumuz an yenildik. Naçar hissettik kendimizi. Ne demek naçar? Çaresizlik demek. Belki çaresiz olabilseydik tam anlamıyla olabilseydik, sarıldık hayata. Tıpkı bir çobanın sarılması gibi kuzularına, bizde sarılırdık.
İnsanız işte hepsi bu.
Bir kefen, bir toprak.
Sonrası ise.. sormayın sonrasını oraya gidince öğrenicez zaten..
Yorumlar
Yorum Gönder